ایمپلنت دندان، همه چیز درباره ایمپلنت

ایمپلنت دندان چیست؟

واژه ایمپلنت در واقع پروسه یا عملی اطلاق می شود که در آن یک آیتم یا یک قطعه خارجی در محل عضوی از بدن قرار می گیرد .عموما” ایمپلنت های در استخوان قرا می گیرند به خاطر اینکه در واقع کمک کنند برای اینکه یا یک عضوی از کناره استخوان جایگزین شود و به اصطلاح ریپلیشن ایمپلنت داشته باشیم و یا اینکه در واقع یک عضو سختی رو با عضو سخت دیگر و با هم ترکیب کنند و پیوند دهند.

به طور مثال ایمپلنت هایی که استفاده می شوند در اتصال استخوان ها به همدیگر  اما ایمپلنت به طور کلی بر خلاف ترنس پلنت که یک عمل در واقع جایگزین کردن عضوی توسط عضو است. این عضو بی جان از جنس فیزیکی مثل فلزهاست که در بخش های سخت بدن در واقع کارگزاری می شوند.

ایمپلنت ها دارای طراحی های مختلف هستند به همین دلیل در نقاط مختلف اندامی می توانند قابل استفاده باشند. ایمپلنت دارای یک  ترکیبی از فلز تایتانیوم بهترین نوعش هست که البته در گذشته ایمپلنت ها رو از فلزات مختلف آزمایش کردن و مورد تحقیق قرار دادن ولی فلزهای دیگر که اونها هم فلزهای خالص بودن مثل تایتانیوم قابل استفاده نبودن و در واقع ویژگی های مثبت به اندازه تایتاتیوم نداشتند.

ایمپلنت های دندانی به طور خاص، دارای ویژگی هستن که می توانند در مرکز استخوان فکین  قرار بگیرند و جایگزین یک دندان بشوند در شروع ایمپلنت های دندانی از پوشش های مختلف و از فلزات مختلف مورد آزمایش قرار گرفتن و در نهایت بیش از یک دست که کلیه ایمپلنت های دندانی از پوشش های مختلف و از فلزات مختلف مورد آزمایش قرار گرفتن و در نهایت بیش از یک دست که کلیه ایمپلنتهای دندانی که به صورت استاندارد مورد استفاده قرار میگیرند از جنس تایتانیوم خالص هستند.

ایمپلنتهای دندانی برای قرار گرفتن در جای یک دندان بایستی از لحاظ شکل و موقعیتی که دندان در فکین دارد به طور طبیعی بتوانند همان جایگزینی رو داشته باشند در واقع یک تصویری هستند از دندانی که حال به صورت از یک ماده خارجی تهیه شده ولی می تواند همان عملکرد و در واقع همان اشغال فضا رو داشته باشد ، و همان  اتصالات و نحوه استفاده را بتوانند مثل دندان ازش داشته باشیم.

ایمپلنت‌های دندانی به طور کلی از دور زمان شاید غریب به پنجاه سال پیش مورد آزمایش بودن اما تقریبا” حدود سی سال هست که ایمپلنتهای دندانی به صورت استاندارد مورد استفاده عموم  قرار گرفته است و در درمان های مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. در ابتدا آزمایش هایی که روی مبحث ایمپلنت دندانی انجام گرفت از متریال ها یا مواد مختلف استفاده شد این مواد در ابتدا از نوع چینی بودن به حساب اینکه در واقع ریشه های دندان از یک مواد کلسی فاید بودن و چینی ها رو هم می شود از همان نوع تقریبا” یک مشابهتی  در آن ببینی و فلزات رو در واقع  بعدا” وارد کارکردن خوب  طبیعتا”آیتم های اولیه آزمایش گرفت و نتایج مثبتی نداشت.

بعد که فلزات وارد عمل شدن این فلزات در ابتدا همین مسأله پدیده جوش خوردگی یا اسییو اینتگریشتن دندانی یا استخوان رو مورد بررسی قرار دادن ولی این اتفاق نمی افتاد. ایمپلنتها در ابتدا به صورت پیچ هایی بودن که به صورت استوانه در مرکز استخوان فک قرار می گرفتند و به علت اینکه این اتفاق جوش خوردگی در ایمپلنتی که مورد آزمایش قرار می گرفت رو نمی داد. این ایمپلنتها دچار شکسته شدن می شدند و با آوردن مقداری نیرو بر روی سطح آنها به عنوان دندانی که در محیط دهان باید عمل جویدن رو انجام بده به مشکلاتی می خوردند و رفته رفته دچار سستی می شدند و از جای خودشان خارج می شدند .

بنابراین آن آزمایشات در طول آن سال‌ها به مشکلات زیادی برخورد کردند که نتوانستد از آن به عنوان یک قطعه استاندارد استفاده کنند.

از وقتی که فلز تایتاتیوم تایپ 5 و 6 مورد استفاده قرار گرفت سازگاری این فلز به خصوص در  محیط اندامی ثابت کرد که بهترین مجاورت را می تواند با استخوان داشته باشند پس از آن موسسات و کمپانی هایی که روی طراحی ایمپلنتها کار می کردن به این فکر افتادند که طراحی سطح ایمپلنتها را به نحوی انجام بدهند که بتواند بیشترین میزان انسجام با استخوان را در دراز مدت داشته باشد.

در ابتدا مطالعات در حد کمتر از 10 سال بود و به همین دلیل عمر ایمپلنتعا را نمی توانستد تخمیم دقیق بزنند .

سطح ایمپلنتها را به نحوی در نهایت طراحی نمودند که روی سطح در واقع یک عملی به صورت مکانیکی انجام می دادند. در واقع ماکروهول ها یا در واقع سوراخ های ریز بسیار میکروسکوپی روی سطح به وجود بیارند و  این ماکروگلها یا سوراخ های بسیار ریز کارشان این بود که این هست که هنوز هم در واقع موقعی که در مرکز استخوان اسفنجی قرار می گیرند از طریق خون سلول های سازنده استخوانی را به منطقع می آورند و این سلول های سازنده استخوان یا اسیلوپلاسها می توانند بیاییند در این میکروگلها و در آنجا کلسی فاید تشکیل استخوان بدهند و در واقع ایمپلنت مثل این می ماند که مقدار زیادی پروجکشن یا تیغ های ضعیف استخوان وارد جسم استوانه ایمپلنت شده در واقع به این پروسه می گویند اسکواینتگریشن   یعنی اتفاقی که استخوان تشکیل می شود در بدنه ایمپلنت.

پیش از اینکه در واقع این پدیده در واقع کار بزرگی که انجام گرفت در رابطه با ایمپلنت ها دندانی توانستند مطالعات دراز مدت تری را انجام بدهند تا به 30 سال و 40 سال یا بیشتر رسید به همین دلیل در حال حاضر عمر ایمپلنت های دندانی را خیلی بیشتر از حتی حدی که مطالعه رویشان شده می دانند. شکل ایمپلنت های دندانی امروزه 2 نوع هست یا استوانه ایی به صورت سیلین ریکا  یعنی یک استوانه مستقیم هست یا به صورت تیپر یا مخروطی هست.

تیپرها برای جاهای خصوصی به کار می روند، در دهان اندازه و قطر اصلی را دارند اما به سمت در واقع انتهای ایمپلنت که در مرکز استخوان است وقتی پیش می رود این قطر کمتر می شود و یک شکل مخروطی به خودش می گیرد و این الهام گرفته شده از ریشه های اصلی دندان ها به خاطر اینکه دندان ها ریشه هاشون به صورت مخروطی هست و هیچ کدامشان حالت سیلندر ندارند.

 

چه افرادی می توانند دندان های خود را ایمپلنت کنند؟

کاربرد ایمپلنتهای دندانی در تمامی مناطقی هست که در سیستم فکی دچار بی دندانی شده است البته بستر استخوان برای کارگزاری ایمپلنت بسیار مهم است و برای انجام این کار فاکتورهای زیادی مورد بررسی قرار بگیرند تا افراد بتوانند ایمپلنتهای دندانی را دریافت کنند و بعدا” به عنوان دندان از آن استفاده کنند در کل ایمپلنتهای دندانی در تمام مناطقی که استخوان دارای کاراکتر یا مشخصات نورمال باشد قابل انجام است و هیچ محدودیتی برای آن وجود ندارد.

چه افرادی نمی توانند دندان های خود را ایمپلنت کنند؟

افرادی که نمی توانند ایمپلنت را دریافت کنند گروه مشخصی هستند دارای خصوصیاتی هستند که مانع از ماندگاری ایمپلنت در این افراد می شود ابتدا افرادی که دارای مشکلات سیستمیک هستند مهم ترین آنها بیماری دیابت هست. افردای که معمولا” کلاژن سیندسیس تشکیل کلاژن ها به مخاطره می افتند و این هم در خون رسانی و هم در واقع در تشکیل استخوان هایی که باید ایمپلنت را به خودشان جذب کنند تأثیرگذار است ، این افراد کاندیدی برای امپلنت نیستند .

غیر از افراد دییابتیک از نظر سیتمیک کسانی که دارای بیماری های استخوانی یا بیماری های خونی هستند هم کاندیدای خوبی برای ایمپلنت نیستند به دلیل اینکه متابولیزم استخوان در این افراد دارای نقیصه است و باز به همین دلیل انسجام و پیوند استخوانی به ایمپلنت به خوبی انجام نمی گیرد و به همین دلیل ایمپلنت رو بر روی این افراد نمی توانیم انجام دهیم.

ایمپلنتهای دندانی در افرادی که دارای عادت اسموکینگ یا مصرف دخانیات در مصرف بالا هستند هم در واقع یک نوع ممنوعیت برایش وجود دارد به دلیل اینکه وجود نیکوتین در خون خود باعث عدم اتفاق چرخه در واقع متابولیک می شود و وجود نیکوتین در مراکزی که خون رسانی می کنند این اتصالات استخوانی را سست می کند و ایمپلنت نمی تواند دوام داشته باشد برای همین در اسموکرها به خصوص توصیه نمی شود اما قانون اصلی این است که در افراد سیگاری یا کسانی که دارای عادت مصرف دخانیات در حجم هستند و به صورت عادت همیشگی توصیه ایمپلنت کار درستی نیست.

معمولا” حتی سایر وسایل سیتمیک یک مثل بیماری اتومنیو گاهی اوقات مورد بررسی قرار می گیرند که این افراد آیا تحت کنترل هستند یا خیر . و اگر نباشند باز احتیاط لازم می گوید که ایمپلنت را در این افراد انجام ندهیم.

شروط سنی اصولا” برای ایمپلنتها در این مقوله وجود ندارد و این را در جای دیگری راجعش صحبت می کنیم.

مورد دیگری که مانع از این می شود که شخص کاندیدای خوبی برای انجام ایمپلنت دندانی مورد عفونتهای پیشرفته در محیط فکی است. اگر در عفونت در استخوان فک به مقدار زیاد منتشر شده باشد و به مقدار زیاد تحلیل های شدید استخوان شده باشد در این صورت باید ابتدا عملیات ریجنریتیو یا بازسازی استخوان صورت بگیرد برای شخص و با توجه به اینکه امروز روشهای پیوند استخوان و بازسازی آن پیشرفت شایان توجهی داشته است .

 

کسی که باعث کمبود استخوان است نمی تواند جزو افراد در واقع عدم استفاده از ایمپلنت در این افراد را در واقع در نظر گرفت . ولی برای اینجور افراد باید ابتدا بستر و زمینه استخوانی انجام بگیرد و برای این کار روش های مختلفی وجود دارد که این کار انجام پذیر است.

در ابتدا ایمپلنت های دندانی به عنوان یک عضو خارجی در محیط استخوان برای پژوهش گران و محققین تردیدی وجود داشت که آیا ایمپلنت دندانی می تواند جایگزین خوبی برای دندان باد یا خیر. و این نیاز به در واقع تحقیق در دو مورد مختلف داشت. یکی اینکه آیا ماندگاری ایمپلنت به خودی خود تا چه حد انجام پذیر است و یکی اینکه وقتی در فانکشن قرار می گیرد و یا مورد استفاده به عنوان یک دندان قرار می گیرد آیا می توان کارآیی یک دندان سالم را داشته باشد یا خیر.

مزایای ایمپلنت دندان چیست؟

اصولا یک تفاوت عمده بین دندان طبیعی و ایمپلنت وجود دارد دندان های طبیعی در محیط استخوان دارای یک بستر پیوند خورده به استخوان نیستند و یک در واقع لیگامنته واسطه که به آن پریدنتولیگامنت می گوییم دارای فایورهای مختلفی است و دارای محیط زنده یی است ، دارای عروق است و در واقع تغذیه دندان بخشیش از اطراف و ریشه دندان و عاج ریشه در این بستر قرار دارد و همچنین باعث می شود که دندان طبیعی در جای خودشان به مانند یک میخ چسبیده به استخوان نباشند و دارای انعطاف های فیزیولوژی باشند تاحدی. اما ایمپلنت درست به مانند دندان می ماند که فک جوش شده است و یا انکیلوژ شده است . ایمپلنت به دلیل همان انسجامی که در واقع با استخوان دارد و استخوان در واقع در محیط دارای تیغه های ساخته شده است دارای هیچ حرکتی نیست و کاملا” مثل یک ستون در بستر استخوان محکم شده و هیچ گونه انعطافی ندارد از یک نظر این ویژگی مثبتی است برایش چون باعث می شود مقاومت بالایی داشته باشد در مقابل آیتم های سخت در هنگام جویدن، اما از نظری به دلیل اینکه هیچگونه انعطافی وجود ندارد در ایمپلنتها مستقیما” نیروهای وارده بر سطح خارجی ایمپلنت به ریشه ایمپلنت یا فیکچر ایمپلنت در استخوان وارد می شود و این فرس و نیروها امکان دارد به استخوان آسیب بزند . به این گونه که به طور مثال افرادی که دارای عادت پارافایشن یا سایش دندان روی هم هنگام خواب و یا بیداری هستن به دلیل اینکه نیروهای وارده بر دندان هایشان بسیار زیاد است این افراد کاندیدای خوبی برای ایمپلنت نیستند. اگرچه برای آنها با تمهیدانی می شود می توان ایمپلنت های دندانی را کار بزاریم ولی کاندیدای ایده آلی نیستند.

بنابراین نحوه وجود ایمپلنت بر استخوان با مانند یک میخ جوش خورده در محیط است به همین دلیل تا زمانی که هیچ گونه عامل خارجی و اتفاق غیرعادی مثل حوادث برای آن رخ ندهد و عادات غیر عادی نداشته باشد مثل پارافایشن که صحبت شد شخص ایمپلنتها دوامشان حتی به اندازه دندان طبیعی و یا حتی بیشتر است.

عوارض و خطرات ایمپلنت دندان

عوارض و خطرات ایمپلنت دندان را اگر بخواهیم برشمریم اصولا” ایمپلنت دندانی دارای کمترین میزان عوارض و احیانا” خطری در محیط اندامی و استخوانی اسم. ایمپلنت ها از فلز تایتانیوم خالص هستند اینها سازگارترین حالت را با سیستم اندام زنده دارند .

بنابراین کمترین میزان ناسازگاری و یا احیانا” تحریکات محیطی را ایجاد می کنند. اما ایمپلنت دندانی براساس محل کارگزاریش و قرار گرفتنش می تواند خطراتی داشته باشد، به طور مثال ایمپلنت ها در حاشیه ی لنمارک ها آناتومیک مثل سینوس مگزیلری مثل که یک کانالی هست که عروق در آن در فک پایین عبور می کنند و در واقع این عصبها و عروق بسیار حساس هستند اگه ایمپلنتها حاشیه امنی با این اندام آناتومیک نداشته باشند قطعا” دچار عوارضی می شوند همینطور اگر ایمپلنت‌ها با فواصل غیر متعارف با دندان های طبیعی قرار بگیرند ممکن است که به لیگامنت دندان مجاور آسیب بزنند و خود این می تواند عوارض جانبی زیادی داشته باشد. در کل ایمپلنت دندانی خود به تنهایی اگر در شرایط نورمال قرار بگیرد عوارض مشخصی ندارد و نمی تواند به عنوان در واقع یک عامل ایجاد یک نقیصه از آن نام برد. ولی محل قرارگیری آن و اینکه چگونه کارگزاری شده و چه اصولی در کارگزاری ان در واقع رعایت شده است یا خیر می تواند در واقع تعریف این باشد که عوارضی در آینده خواهد داشت یا خیر. ولی در شرایط عادی و شرایط نورمال ایمپلنت هیچ گونه عوارضی ایجاد نمی کند و خطری هم به هیچ وجه ندارد.

مراحل ایمپلنت دندان

در مورد مراحل کارگزاری ایمپلنت دندانی یا ایمپلنت دندان در محیط استخوان اگر بخواهیم به طور مشخص بخواهیم بگوییم باید به قطعان و در واقع المان های مختلفی که یکی ایمپلنت کامل را تشکیل می دهند اشاره کنیم. اصولا” ایمپلنتها از 4 قطعه اصلی ساخته می شوند . قطعه اول قطعه بسیار مهمی است فیکچر ایمپلنت است که در محیط استخوانی و در مرکز استخوان جاگذاری می شود.

قطعه دوم قطعه پروتزی یا قطعه یی که به آن گفته می شود  و روی فیکچر که در مرکز استخوان است متصل می گردند و در محیط خارجی یعنی در محیط دهان به عنوان پایه دندانی که در آینده شخص از آن استفاده می کند. این قطعه توسط یک پیچ اتصال به یکدیگر کاملا” متصل می شوند و با یک نیروی در واقع متفاوتی در هر منطقه و هر شرایطی این نیرو را به اپراتور وارد می کند تا پیچ در محکم ترین حالی باقی بماند برای آینده.

قطعه چهارم قطعه را در شکل دندانی است که روی آن قطعه پروتزی قرار می گیرد و معمولا” کار لابراتوآرهاست و آنها می سازند و مثل یک دندانی که روکش می شود روی قطعه پروتزی ایمپلنت قرار داده می شود، این چهار قطعه در واقع تشکیل دهنده ایمپلنت کامل هستند. اما که از تقدم تا آخر آن‌ها بخواهیم بگوییم طبیعتا” در ابتدا کارگزاری فیکچر یا ریشه یی به بخواهد در مرکز استخوان قرار بگیرد اولیت اول کارگزاری آن توسط جراح انجام می گیرد و معمولا” به فراخور محیطش و شرایط قبلی آن و در واقع نوع محلی که وجود دارد و جنس استخوان و در واقع بستری که وجود دارد و فاکتورهایی از این قبیل زمانی مشخص می شود که این قطعه در مرکز استخوان دارای جوش خوردگی کامل و یا دارای اسیواینت گریشن کامل می شود. این زمان در ابتدا حتی در حدود 6 ماه از ایمپلنتهای اولیه در سالهای دور بود اما به مرور زمان با بالا رفتن تکنولوژی ایمپلنت های این زمان بسیار اندک شده است. کاهش پیدا کرده است. هنوز در مناطق خلفی یا دندان های یا همان دندان های عقب که خیلی فشار بیشتری از لحاظ بخش جویدن تحمل خواهند کرد هنوز در حدود 2 تا 2 و نیم ماه حداقل نیاز هست که این اتفاق بیفتد اما در دندان های غذامی یا دندان های پیشین امروزه با حدود 40 روز زمان هم به آن می توانند نیروی کافی را وارد کنند. بعد از اینکه این کار اتفاق افتاد قطعه در واقع جوش خورده به استخوان که در واقع عمان فیکچر یا جایگزین ریشه دندان هست از سطح لثه اگر به صورت یک مرحله یی انجام شده باشد که از سطح لثه یک قطعه فرمر و یا یک روش بسته شده که اصولا” با بازکردن آن می شود بلافاصله قطعه پروتری را روی آن گذاشت. اما اگر به صورت دو مرحله یی انجام شده باشد و لثه روش بسته شده باشد باید با عمل اکسپوژر یا باز کردنه مقداری از سطح لثه به قطعه فیکچری برسند و آن را در واقع پروتزی را بتوانند روش ببندند.

وقتی که قطعه پروتزی بعد از این زمان بسته شد توسط آن پیچ اتصال از آن قطعه یک غالب گیری می شود درست مثل دندانی که می خواهیم روکش بشود در لابراتوار این روکش ساخته می شود و  از هر جنسی که باشد و آن روکش می آید روی قطعه پروتزی به وسیله یک جور اینترمدییا چسبانده می شود و این ایمپلنت را کامل می کند . مرحله بعد در کمترین زمان ایمپلنت آماده استفاده است.

کلا” مراحل استفاده یک ایمپلنت از ابتدا تا انتها تقسیم بندی می شود به دو مرحله کلی

مرحله سرژیکال یا جراحی و مرحلی پرواستسس یا پروتز

مرحله جراحی مرحله کارگزاری فیکچر در محیط استخوان هست که توسط جراح انجام می گیرد و مرحله پروتر مرحله یی است که قطعه سطحش باز می شود و روش قطعه پروتزی وصل می شود و از آن قالب گیری می شود و کار تحویل می شود اما اگر بخواهیم در مراحلی جزی تر این را توضیح بدهیم مرحلی جراحی به جای خودش باقیست در مرحله بعد مرحله بازکردن سح ایمپلنت کارگزای قطعه پروتزی یا قالب گری از قطعه پروتزی. کار لابراتوری و تحویل روکش روی صفحه ایمپلنت هست که اگر بخواهیم کلی بگوییم. مرحله جراحی . مرحله کارگزاری و قالب گذاری و مرحله تحویل روکش می شود تقریبا” 3 مرحله.